روزی که به دنیا آمدم صدایی در گوشم طنین افکند.

که تا آخر عمر با من خواهد بود.

گفتم :کیستی؟

گفت:غم.

خیال کردم غم نام عروسکی است که می توان با آن بازی کرد.ولی حالا فهمیدم که:خود عروسکی هستم بازیچه دست غم.

با تو چراغی که در قلبم خاموش شده است،به ناگاه روشن میشود و معجزه های معطر دور و بر مرا فرا میگیرد.پیش از آن که نگاه ساده ام را حراج کنم بیا و مرا از این خیابان های شلوغ عبور بده! بیا تا باهم از نردبان مهتاب بالا برویم و لا به لای پر فرشتگان بدنبال تابستان جنوب بگردیم.بیا قبل از اینکه مردگان بر سرازیری صبح برسند از خاکستر خودمان بیرون بیاییم و دور از سنگ های سیاه در افقی روشن نماز بخوانیم.بیا گیسوان تر خود را در باد شمال رها کنیم و آنقدر اوج بگیریم تا عاشقان قدیمی دوباره برای هم نامه بنویسند.

بیا یک شب که برفی سخت میبارد

سپیدی تا افق ها میرود همراه تاریکی

خدا از لطف میپوشد تن لخت درختان را

میان جامه ای زیبا سپید و دل کش و زیبا

و دنیا بر تن خود می کشد رخت عروسان را

من و تو در کنارهم جدا از شعر و از غوغای انسان ها

بری از رنج و حرمانها

بنوشیم از لبان هم شراب بوسه شیرین

زبان دیده بگشاییم و از دنیای خاموشی

برای سال دیگر تو شه ای گیریم ار نگاه هم

بپا سازیم جشن سالگرد عشق دیرین را

می خواهم بر روی خاطرات قدیمی ام آب بپاشم.تا آنکه از خاطراتم نرود روزگاری که بر من گذشته است.تاهمیشه یاد تو در پشت چشمانم زنده بماند.تا انکه هرگاه چشمانم دوباره باز شد به یاد آورم لحظه هایی را که برای تو نقاشی کرده بودم و شایداگر ثانیه ای درکنارم بودی،تک تک آن ها را برایت هدیه آورم.آرزویم این است که دست دردست تو و همدوش یکدیگرباچشمانی بسته درحالی که صدای امواج دریامیشنویم درساحل زیبای عشق قدم میزنیم باتو اززندگی ام بگویم از عشق محبت و زیبایی و دوست داشتن و حرفی از کدورت و دلتنگی میانمان نباشد.وقتی باران میباردو از دریا نسیم و ازگل رایحه خوش به مشام می رسد ،یاد تو درقلبم جان میگیرد.ای که زلال تر ازبار و آبی تر از دریا و زیباتر از گل هستی.ای کاش همچون نسیمی بر روح خسته ام بوزی و مراجانی دوباره ببخشی.تو را دوست دارم به اندازه تمام واژهای زیبا دنیا و تمام ستاره های آسمانی بی انتها.تو را دوست دارم به اندازه کلماتی که ننوشته ام و تمام نامه هایی که باز نکرده ام.تو رادوست دارم به اندازه تمام دقایقی که آمده اند و رفته اند که خواهند آمد تا آخر دنیا.دوست دارم هر صبح پنجره اتاقم را به روی لبخند های تو باز کنم و تمام شعرهایم را برای تو بسرایم و نگاهم را درجاده ای که تو از آن می گذری بدوزم و در انتظار آمدنت عاشقانه ترین غزل ها را زمزمه کنم.دوست دارم سبدی از زیباترین گلهای دنیا را به تو هدیه کنم.                                      

خدایا خوش حالم که میتوانم از ستاره ها بالاتر بنشینم و با تو حرف بزنم.خوشحالم که میتوانم شانه به شانه کلمات راه بروم و مهتاب را لمس کنم و بهترین شعرهایم را با صدای بلند برایت بخوانم .خدایا،ماه راتو روشن میکنی و راه را تونشانش میدهی.برده های دوره گرد را تو به مقصد میرسانی و میوه های کال را تو می پرورانی.دریا به خاطر تو آبی است و کوهستان برای دیدن تو به پا خواسته است.خدایا،باران گریه چه کسی است؟گل سرخ عطر که دارد و خورشید برق نگاه کیست؟من درکدام طبقه آسمان به دنیا آمده ام و آخرین شعرم رابه یاد چه کسی خواهم سرود؟خدایا،مرا در پیراهن کودکی ام ببین و کنار آیینه بنشان و دست هایم را از صدف سوال پرکن.خدایا،هیچ گاه از من مپرس چرا دیر آمده ام و چرا مشق هایم را بر دیوار روزگار ننوشته ام و چرا به سپیده دم سلام نگفته ام.خدایا،همه ی خوبی ها را در جیبهایم بیز و سنگ های سرسخت را از سر راهم بردار و یکی از درهای سبز بهشت را به رویم باز کن.خدایا،ای آن که ابر های کبود به یاد تو در آسمان راه میروند و ای که آن که زیباتر از تو کسی نیست،به داد دلهایی برس که آنها را فریاد رسی نیست.خدایا،از عشق تو پلی می سازم که مرا به تو برساند،از نام تو خانه ای بنا میکنم که پای هیچ طوفانی به آن نرسد و از نگاه تو صبحی دیگر می آفرینم که خورشیدش هرگز غروب نکند.

چشم های زیبایت را دوست دارم ای اوج هستی.ای که تمام خاطراتم در قلب سبز و زیبایت تداعی می شود.امشب از اسمان نیلی دلم با تو سخن می گویم و بارها نام زیبایت را بر زبان می آورم.ستارگان را همچون مروارید های درخشان به تو تقدیم می کنم و همچون آهوی خسته به جنگل سبز چشمانت پناه خواهم آورد.از جنگل سبز چشمانت عبور خواهم کرد و عاشقانه به باغ دلت پناه خواهم آورد و وجود شقایق های سرخ را همچون ستارگان آسمانی باور میدارم و مانند نگین های درخشنده رهسپار آسمان آبی ات میشوم.ای که همه وجودت هستی من است و ای که همه خوبی هایت را دروجود خود احساس میکنم و همیشه صدای مهربانت را در سبزه زار ذهنم تداعی خواهم کرد.امشب از جنگل سبز چشمانت خواهم گذشت و همیشه نگاه زیبایت را در اعماق قلب خویش زنده نگاه خواهم داشت و هربار با یاد تو و به عشق تو از آن جنگل سبز و پهناور برای همیشه بوته ای از یاس به یادگار ،در قلب خویش خواهم کاشت.ای خاطره سبز من ،باتمام وجود،گلبرگ های یاس عشقت را آبیاری خواهم داد و تا ابد سرزمین سبز عشق را بایاد تو آباد خواهم ساخت و تا همیشه دوستت خواهم داشت و درآن تاریکی شب عاشقانه به تو می اندیشم و آرام و بی صدا به خواب همیشگی سفر خواهم کرد.

این وبلاگ عشق من پریسا است.